Pre 250 godina Jevreji nisu imali status građana sa prebivalištem, već su imali ograničena prava. U jednom protokolu sa sednice Gradskog odbora navedeno je sledeće:
„Prva tačka: Jevreji koji žive u gradu sa sobom moraju radi legitimasanja da imaju „iskaznicu tolerancije“.
Druga tačka: odnosi se na opštinsku organizaciju: Potrebno je izabrati dva člana odbora i dve starešine. Izbori se održavaju svake godine. Izabrani polažu u ruke jevrejskom komesaru zakletvu na vernost caru i vladi navedene zemlje.
Treća tačka: Svaki oženjeni Jevrejin mora da plaća porez od 8 florina i 30 kruna.“ Ako porez ne bi platio na vreme, bio bi proteran.
„Iskaznica tolerancije“ predstavljala je svojevrsnu boravišnu dozvolu. U početku je u Vršcu živelo pedesetak Jevreja, bili su manjina bez prava; nisu imali svoje groblje, pa su svoje pokojnike zapregom morali da prevoze do Bele Crkve.
To je bilo vrlo opasno, pošto su se u šumi koja se protezala celim putem skrivali razbojnici i razni sumnjivi likovi, pa se dešavalo da svi ožalošćeni, zajedno sa pokojnicima, ostanu bez bez ičega, pa i odeće.
Naposletku je 1799. godine rabin Gabriel Mozes dobio dozvolu da izvan grada podigne jevrejsko groblje. Svaka porodica je dobila po jedno grobno mesto na koje je postavila kamen, odnosno spomenik. Grobar je bio Samuel Hajm.
Pre Drugog svetskog rata, populacija Jevreja je iznosila prema nekim izvorima 600, a prema drugim 800 duša. Jevreji su deportovani 1941. godine, sedamdesetih godina je njihovo groblje sravnjeno sa zemljom, pri čemu je jedan deo spomenika premešten na katoličko groblje.
Pre izvesnog vremena Vršac je posetila Eva Fišer Bauman, kći dr Leopolda Fišera, poslednjeg vršačkog rabina. Bila je razočarana što je sinagoga srušena. Prokomentarisala je: „Nisu je čak ni nacisti srušili, zašto su je srušili komunisti?“
